TYP ROZPUSZCZALNIKÓW LOTNYCH

Już starożytni wiedzieli, że wdychając pewne substancje w stanie lotnym, można wywoływać zmiany świadomości, tak, więc (oprócz kadzidełek i pachnideł), używali ich np. w trakcie biesiad i uczt, celem wywołania euforii i oszołomienia gości. Przede wszystkim ta metoda znalazła zastosowanie w czynnościach związanych z kultem religijnym (stosowali ją kapłani, magowie, szamani). Poprzez świadomą inhalację wpadali w trans związany z odurzeniem i oszołomieniem; często wykorzystywali posiadaną wiedzę na ten temat w stosunku do "wiernych" lub słuchaczy, powodując, że doznawali oni mistycznych doznań, przekonani, że uczestniczą w czymś nadzwyczajnym, utwierdzając się w przekonaniu o "świętości i nadzwyczajnych możliwościach sprawcy tego stanu. Próbowano również stosować te środki jako gaz bojowy. W XIX wieku zaczęto wykorzystywać te metody w medycynie z niezłym skutkiem . np. chloroform jako środek usypiający i znieczulający w anestezjologii stosowano ponad 100 lat. W latach 40. - 50. ubiegłego wieku zaczęto odurzać się parami rozpuszczalników, benzyn i klejów. Ta metoda szybko rozprzestrzeniła się na całym świecie i obecnie jest powszechnie znana i stosowana. Rozpuszczalniki organiczne i syntetyczne oraz inne podobne substancje chemiczne to związki bardzo lotne, działające na układ nerwowy człowieka. Do ich psychoaktywnych składników należą m.in.: toluen, aceton, alkohole, chloroform, TRI, azotyn amylu, eter, ksylen, benzyny i inne. Możemy je spotkać w produktach codziennego użytku, jak: kleje, rozpuszczalniki, rozcieńczalniki, paliwa, płyny czyszczące, lakiery, farby. Dlatego wszelkie próby wprowadzania ograniczeń w ich sprzedaży i dystrybucji są mało skuteczne i dają się łatwo obejść. Przechowywane w szczelnie zamkniętych opakowaniach zachowują zazwyczaj stan płynny lub stały, po uwolnieniu szybko parują przechodząc w stan lotny. W tym stanie są niezwykle aktywne chemicznie i bardzo szybko wchodzą w reakcje. Wdychając opary tych substancji, szybko przenikają one do krwi i działają na układ silnie depresyjnie. W pierwszej kolejności niszczą one w skutek niedotlenienia komórki mózgowe, (ok.300 tyś. przy każdym odurzeniu) i synapsy (czyli połączenia nerwowe). Uszkadzają ponadto układ pokarmowy, nerki, płuca, serce i wątrobę. Najczęściej, w celu głębokiego wdychania oparów, umieszcza się dany środek w plastikowej torbie, którą następnie przykłada się szczelnie do ust i nosa. Taka metoda może spowodować utratę przytomności i zapaść, a zastosowana w krótkim czasie po posiłku grozi uduszeniem we własnych wymiocinach. Stosuje się też nasączone szmaty lub gąbkę, niekiedy podgrzewa się substancje w otwartym naczyniu, celem zwiększenia parowania. Środki wziewne używają przeważnie osoby, które nie mogą pozwolić sobie na inne narkotyki, przede wszystkim bardzo młodzi, ubodzy i mający problemy psychiczne. Wywodzą się oni głównie z rodzin patologicznych i zaniedbanych, choć czasami "inicjacja" następuje w trakcie spotkania z kolegami i koleżankami a przyczyną może być nuda, chęć spróbowania narkotyku lub próba "popisania" się przed rówieśnikami. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, że ten pierwszy raz może być ostatni, większość używanych do odurzania substancji lotnych jest szalenie toksyczna. Powoduje też silne i prawie natychmiastowe uzależnienie psychiczne i tolerancję oraz całkowitą degradację człowieka. Wraz z heroiną jest przyczyną większości zgonów wśród narkomanów, jednak daje znacznie większą śmiertelność poniżej 20 roku życia niż jakikolwiek inny narkotyk. Pozytywne w tym wszystkim jest to, że raczej trudno jest ukryć fakt odurzania się tym sposobem, gdyż objawy są charakterystyczne i widoczne, istnieje, więc szansa na podjęcia odpowiednich działań. Leczenie i terapia takich osób jest bardzo trudna i długotrwała, z jednej strony przyczyną jest ich słaba konstrukcja psychiczna, z drugiej spowodowane wcześniej spustoszenia psychofizyczne. Musi się ona odbywać pod kontrolą i przy udziale specjalisty.

Działanie i objawy:
- Krótkotrwałe: odprężenie, euforia, osłabienie koncentracji, niezborność ruchów, problemy z oddychaniem, omamy, zaburzenia percepcji, zachowanie podobne jak w upojeniu alkoholowym, kaszel, katar, zapalenie spojówek.
- Długotrwałe: delirium, apatia, otępienie, uszkodzenie w1troby, nerek, serca, szpiku kostnego i mózgu, śmierć.
Skutki przedawkowania: odurzenie, omdlenia, wymioty, niedotlenienie mózgu, zahamowanie oddychania, porażenie, śmierć.
Zespół abstynencyjny: niepokój, rozdrażnienie, nudności, drżenie i przygnębienie.